breed georiënteerd

 

   

 



Dag lieve Evita... tot ooit..!
Dank je wel voor je warmte, je humor, je scherpe inzichten en het delen van jouw Club hier met ons.


Evita van de Kamp - Dolleman
1943 - 2012+
Clublid van het eerste uur:
1999-2012 

POEH en de esoterische wijsheid

POEH en de esoterische wijsheid
door: John Tyerman WIlliams
uitgeverij: Sirius en Siderius
isbn 90 6641 114 X

Hierin worden allerlei onderwerpen op Winnie de Poeh manier bekeken.

Aan bod komen de onderwerpen:
- het Millennium
- Astrologie
- Alchemisten
- Hermetische Leer
- Tarot
- de Druïden
- de Arthur-Mysterieën
- Poeh als mystieke Gids voor zijn vrienden
- de Kabbala
- de Vrouwenmysterieën

Voor wie alles eens op een andere wijze benadert wil zien is dit een echt plezierig boek.
Ook de liefhebbers van Poeh zullen genieten.

Een schild van licht .

Een schild van licht .

Voordat je de regen in stapt, trek je je jas aan.
Op een gelijksoortige manier is het nodig telkens wanneer je iemand helpt je 'energiejas' aan te trekken.
Wanneer je je hart voor een ander openstelt, sta je ook open voor het ontvangen van resten angstenergie die de ander in jouw richting zou kunnen spuien.
Dat betekent niet dat je niet moet helpen.
Het is echter zoiets als iemand helpen die een poosje in de regen heeft gelopen: hij of zij zit misschien onder de modder en niemand heeft er iets aan als die modder op jou wordt overgebracht.
Met andere woorden: wanneer je iemand helpt zijn of haar gedachten en emoties te reinigen, komen er gifstoffen vrij, en die kunnen op degene spatten die in de buurt is, zoals op jou, die helpt.
De geïncarneerde engelen onder jullie zijn vaak de 'bloedende harten' van de aarde-engelrijken en jullie moeten er goed aan denken dat je een beschermtechniek gebruikt voordat je genezende arbeid gaat verrichten.
Anders ben je geneigd extra lichaamsvet te kweken om jezelf te beschermen en te isoleren.
Dat extra vet hoeft niet per se door te veel eten te komen, en je zult merken dat het gewicht nauwelijks reageert op lijnen en bewegen.
De zachte laag is echter een vorm van bescherming die je kunt verruilen voor een laag beschermende energie, of een soort schild.
Het kost maar een paar tellen om je energetische schild op te bouwen.
Idealiter doe je dit iedere keer dat je iemand helpt of heelt, het maakt niet uit of het om betaald werk of vrijwilligerswerk gaat.
Het doet er ook niet toe of degene die je helpt een vreemde, een cliënt, een familielid of een vriend is.
En het maakt ook geen verschil hoe lang de sessie duurt dat kan even zijn, maar ook een paar dagen.
Wanneer je iemand gaat helpen, scherm je je af.
Maar als je je vergeet af te schermen voor de sessie, kun je je nog altijd afschermen tijdens de sessie.
Het is nooit te laat om dit te doen, maar je kunt wel reeds psychisch afval hebben opgenomen, dus moet je dat na afloop zien kwijt te raken via een reinigingsproces .
Gewoon door de gedachte vast te houden dat je je wilt afschermen met een beschermende laag licht en energie, gebeurt dat ook.
Dan is het geregeld.
Je kunt niets verkeerd doen en de toegang tot het licht of de energetische afscherming kan je niet ontzegd worden.
Wie deze intentie heeft, krijgt zonder uitzondering onmiddellijk resultaat.
Je afschermen doe je door te visualiseren, te voelen en/of te denken dat je in een cocon van licht zit.
Dit licht is de essentie van engelen en het is een levende, liefdevolle, intelligente entiteit die je hebt opgeroepen om je te omgeven en beschermen.
Maak je geen zorgen: dit licht is altijd afkomstig van het goddelijke licht van onze Schepper.
Zogeheten duistere krachten kunnen niet over dit licht beschikken en kunnen het niet met anderen delen (en als ze dat konden, zouden ze het niet willen).
Je kunt dus niet per ongeluk een lagere energie naar je toe trekken wanneer je je afschermt.
Je kunt een schild van diverse kleuren licht om je heen aanbrengen, afhankelijk van je bedoeling.
Nogmaals: weet dat je bedoeling je met dit licht te omhullen niet zal worden afgewezen.
Wie vraagt, zal ontvangen, niemand uitgezonderd (hoewel het ego ons soms van het tegendeel probeert te overtuigen, maar naar die stem moet je echt niet luisteren!)

De verschillende kleuren zijn de volgende:

Wit licht: dit roept de engelen om je heen op je zonder onderbreking te omringen.
De engelen beschermen je en zorgen ervoor dat je veilig bent en bewaakt wordt.

Roze licht: dit is het licht dat je moet aanroepen als je bij een negatief persoon bent die geobsedeerd wordt door zijn of haar problemen.
Het roze licht stuurt liefdevolle energie naar iedereen die met je praat en stuurt tegelijkertijd liefdevolle energie naar binnen, naar jou toe.
Niets kan dit roze schild doordringen behalve liefdevolle gedachten en energieën.

Smaragdgroen licht: laat je omhullen door dit licht wanneer je een onevenwichtigheid in je fysieke lichaam wilt helen.
Je lichaam absorbeert dit licht op die plekken waar behoefte is aan helende energie.

Paars licht: stel je voor dat je gehuld wordt in paars licht, dat je spirituele frequentie verhoogt, waardoor je boven problemen kunt uitstijgen en in aanraking kunt komen met het hoogste niveau van goddelijke raadgeving.
Op paars licht ketsen lagere energieën, lagere entiteiten of aan de aarde gebonden geesten af.

Regenbooglicht: zie voor je of voel dat je een jas draagt die uit regenboogkleurige strepen bestaat en die je vermogen om energetische genezing op jezelf of anderen toe te passen, vergroot.
Als je dat wilt, kun je je omhullen met lagen veelkleurig licht om alle heilzame effecten van de verschillende kleuren op te roepen.
Je kunt bijvoorbeeld een driekleurige laag licht visualiseren, met eerst wit licht voor engelenenergie, vervolgens een laag groen licht voor genezing en dan paars licht om je bewustzijn tot de hoogste waarheid te verheffen.

Je kunt een schild in het leven roepen omje dierbaren, je huis, je voertuigen, je stad, je land of de wereld te beschermen.
Gebruik gewoon dezelfde methoden om voor je te zien dat deze mensen, voorwerpen, plaatsen of gebieden door genezend licht worden omgeven.


Quidancers Impulse

Wereldboom

Wereldboom

In de mythen van bijna alle volkeren op aarde vinden wij het beeld van de 'kosmische boom', waarvan de stam als middelpunt van de wereld de hemel draagt. Hij verbindt de verschillende werelden met elkaar: de hemel, de aarde en de onderwereld. Je zou kunnen zeggen dat det zinnebeeld van de boom de meest fundamentele, geweldigste en oudste oersymbool van de mensheid is.

De boom heeft ook de functie van hemelladder waardoor het voor de sjamaan mogelijk is, zich van het ene niveau van werkelijkheid naar het andere te begeven. In de natuurreligies van het sjamanisme zijn de beelden van het symbool boom verschillend. Er waren volkeren die geloofden dat er drie wereldbomen zouden bestaan: één in de hemel, één op aarde en één in de onderwereld. Ook bestond er het idee dat er vanuit de boom nieuw sjamanen zouden groeien en dat de takken de zielen van ongeboren kinderen in vogelgestalte zouden herbergen.

De sjamaan beklimt de wereldboom volgens een ritueel tijdens zijn initiatiefase. Wanneer zijn leertijd afgesloten is, klimt hij tot in de hemel. De boom heeft, afhankelijk van de hoeveelheid hemelen, vaak zeven of negen takken.  Deze worden door geestelijke wezens en goden bewoond. De hoogste god woont in de hoogste hemel.

Voor zijn weg naar de hemel of de onderwereld heeft de sjamaan een trommel nodig. Het is een soort voertuig naar andere sferen van werkelijkheid. Hij vervaardigt deze trommel vaak van een berkentak. Daarmee verandert hij het fallussymbool (de mannelijke tak) in een Yoni- symbool (de vrouwelijke trommel).

Door het trommelen raakt de sjamaan in trance en gaat in deze toestand op reis door de verschillende niveaus van de schepping. De trommel geeft de  benodigde energie want hij moet op zijn weg een aantal verleidingen weerstaan.

De Ashvatthaboom

De Ashvattha boom (ficus religiosa) is het Indiase symbool van de kosmische of levensboom. Het is een als heilig vereerde vijgenboom die onsterflijk is omdat zijn takken tot diep in de aarde reiken en daar, met de aarde vereend, steeds nieuwe bomen laten groeien.

In de Bhagavad- Gita (heilige schrift ) beschrijft Mahavishnoe in zijn incarnatie als Krishna de Ashvattha boom als volgt:

de Hoogste God sprak:

De onvergankelijke Ashvattha vijgenboom, wiens bladeren de vedische hymnen zijn, heeft zijn wortels boven en zijn takken beneden. Wie hem kent, die kent de Veda's, d.w.z. is alwetend. '

Deze boom is identiek met de gehele schepping.

Maar er zijn nog andere bomen die in India als heilig vereerd worden b.v. de Kadamboom, de Jambuboom en de Banyanboom.


 De Wereldboom als zuil van de wereld

In de Griekse mythologie is sprake van de levensboom die door de goddelijke nimfen, de Hesperiden samen met de honderdhoofdige draak Ladon bewaakt wordt. Hij draagt gouden appels, die Gea, godin van de aarde, als huwelijkscadeau voor oppergod Zeus en zijn gemalin Hera daar liet groeien.

De mooie goddelijke jongeling Adonis zou uit de stam van een boom geboren zijn.

Beroemd zijn de Heilige Olm van Ephesos en de heilige bomen die op de verschillende tempelterreinen groeiden en vereerd werden, b.v de olijfboom op de Acropolis, de palmboom op Delos en de wilg op Samos. In het Heiligdom van Aesculapus te Cos stond de heilige cipres. Pindaros (500 v.C.) bericht over de heilige olijfboom waarvan met een gouden mes erekransen gesneden werden.

Bekend is ook dat koningen onder heilige bomen gekroond werden.

Ook Rome kende bomen die vereerd werden. Vaak werden onder hen altaren opgezet. De heilige vijgenboom van Romulus werd tot in de tijd van het keizerrijk vereerd. Op de helling van de Palatinus groeide een cornus, één van de belangrijkste heiligdommen van het oude Rome. De schrijver Plinius zegt, dat bomen de eerste tempels van de goddelijke wezens waren.


In het oude Egypte vereerde men een aantal heilige bomen, b.v. de Ishedboom en de Nijlacacia. Bijzondere betekenis had de Heilige Sykomoor, een vijgenboom. Het is de boom die het rijk van de dood, maar ook van de hemel der goden voorstelt. De hemelgodin Nut verscheen aan de overledenen in de gestalte van een boom, om hen in het rijk van de dood met spijs en drank welkom te heten.

De phrygische god Attis werd in een den vereerd en in de Iranese traditie was de gaokerana de boom des levens. Wanneer men zijn vruchten at, bleef men eeuwig jong.

Bij de Soemeriers werd de hemelboom reeds voor meer dan 5000 jaar vereerd. In het gezang van Eridu werd hij op bijzondere wijze verheerlijkt. Zijn witte wortels reikten tot diep in de aarde. Hij groeide op het middelpunt van de wereld, zijn loof diende als legerstede voor Zikum, de Moeder. Geen mens heeft ooit het hart van dit Heilige Huis van de machtige Moeder, dat zijn schaduw uitbreidt als een bos, betreden.

In het Egypte van de faraonen, waar bomen zeldzaam waren, troonden de goden in het oosten op een hoge, Heilige Sycomoor. Tegenover, in het westen, aan de grens van de woestijn, woonde de 'Vrouwe van de Sycomoor, de goddelijke koe Hathor die de hele wereld geschapen heeft. Op een oude afbeelding ontstijgt zij het loof van een boom om de net overledenen te begroeten. Met water en brood heet zij hen welkom. Op de takken van de Sycomoor zitten de zielen van de overledenen in de gestalte van vogels. Door bemiddeling van de heilige boom keren de geesten terug in de schoot van de goddelijke wereld.


Boomverering in Noordwest-Europa

De religieuze verering van bomen was vooral belangrijk bij de Germanen en de Kelten. Eiken, essen, linden, beuken, witte meidoorn en vlier hadden een bijzondere betekenis.

Aan het begin van onze tijdrekening was het grootste gedeelte van Europa met oerbossen bedekt. Voor de mensen die toen leefden, waren de ervaringen in en met het bos het fundament van hun existentie. Zij stonden in een symbiotische relatie met bossen. Bomen waren schepselen als mens en dier. Individuele bomen hadden namen, men praatte met hen en smeekte de geest van de boom om vergeving, wanneer het noodzakelijk was, hem te vellen. Werd een boom zonder noodzaak gekapt, dreigde de doodstraf. Volgens een Germaanse wet moest de wond die iemand aan een levende boom toebracht door het schillen van de schors met de ingewanden van de dader "verbonden" worden.

De Letten gebruikten die grootste eik die in hun heilig bosje stond als orakel. Het is zelfs bekend dat men bomen met elkaar liet trouwen.

Altaren kende men bij de Germanen niet. Op de offersteen werden offers aan de goden gebracht. Deze zaten tijdens de ceremonie onzichtbaar op de takken van de heilige bomen, op stenen of bij bronnen. Geofferd werden vaak de hoofden van paarden. De rest van het paard werd in het bos aan takken opgehangen.

Bomen in het heden

Tegenwoordig zijn respect en bewondering voor bomen als levende wezens voor een groot deel verloren gegaan. Bossen worden op grote schaal gekapt voor de bouw, voor meubels, papier, brandhout  en vooral om er veel geld mee te verdienen, zonder dat er nieuwe bomen geplant worden. Gelukkig zijn er een aantal herbebossingsprojecten in de wereld, maar lang niet genoeg, om de gekapte bomen te vervangen. Wij moeten zuinig zijn op onze bomen in het bos, in parken, tuinen en steden, want zonder bomen, die ons de nodige zuurstof leveren, kunnen wij niet leven. Bomen kunnen naast schaduw ook troost en ontspanning geven. De Wereldboom is er nog steeds voor diegene die open staat voor zijn taal en zijn uitstraling.

voetreflexzonemassage

Voetreflexzonemassage

Hoe is voetreflexzonemassage ontstaan

Ruim 3000 jaar geleden werd voetreflexzonetherapie al toegepast in landen als Egypte, China en India. Reeds toen had men ontdekt dat via reflexpunten op o.a. de voeten, de organen en weefsels van het lichaam op een positieve manier beïnvloed kunnen worden. De stimulatie van de reflexpunten geeft in de corresponderende organen en weefsels een betere doorbloeding, afvoer van afvalstoffen via het lymfesysteem en balancering van het meridianenstelsel. Op deze manier wordt het zelfgenezend vermogen van het lichaam gestimuleerd. Dit geeft de meest natuurlijke manier van herstel.

Dr. William Fitzgerald (1872 - 1942), wordt wel de grondlegger van de reflexzonetherapie genoemd. Hij verdeelde het lichaam in 10 lichaamszones. Deze lichaamszones bestaan uit 10 verticale, gelijkmatig naast elkaar liggende velden die van hoofd naar handen en door de romp naar de voeten lopen. Deze zones doorkruisen van boven naar beneden alle organen en verdelen eveneens de voet van hiel tot tenen in 10 lichaamszones. Zo kunnen we alle organen en weefsels weer terugvinden op de voet. De organen van de rechterlichaamshelft bevinden zich in de rechtervoet; de organen van de linkerlichaamshelft bevinden zich in de linkervoet.

De uitgangspunten van Dr. Fitzgerald waren voor de Amerikaanse masseuse Eunice Inghem aanleiding om zich in deze methode te gaan verdiepen. Ze ontwikkelde een speciale behandeltechniek en omschreef dit in een in 1938 verschenen boek: Stories feet can tell. Een van haar leerlingen is mevrouw Hanne Marquardt. Zij bouwde dit alles uit tot de voetreflexzonetherapie zoals we die heden ten dage kennen. Met een heel scala aan massagetechnieken en speciale grepen wordt de voet tot boven de enkels, helemaal behandeld.

Werkzaamheid

Voetreflexzonetherapie is een therapie die er vanuit gaat dat punten op de voet corresponderen met organen, zenuwbanen en spieren in het lichaam. Deze punten worden 'reflexzones' genoemd. Door massage en druk uit te oefenen op deze reflexzones wordt een reactie bewerkstelligd in dat deel van het lichaam dat correspondeert met de reflexzone. In eerste instantie kunnen door de reactie op de massage de klachten tijdelijk verergeren. Dat wordt veroorzaakt door het zelfgenezingsproces in het lichaam dat wordt gestimuleerd door de massage. Deze meridiaanleer (zie ook onder Shiatsu) wordt dus doorgaans gezien als de verklaring van de werkzaamheid van voetreflexzonetherapie. Andere deskundigen zoeken de verklaring vanuit het zenuwstelsel. Hoe het ook zij: de therapie is bijzonder effectief en dat is het belangrijkste.

De voetreflexzonetherapie laat zich met heel veel andere behandelingen combineren. Belangrijk is daarbij wel dat die behandelingen op elkaar worden afgestemd. De methode is geschikt voor alle leeftijden. Ook jonge kinderen en ouden van dagen blijken prima op de behandelingen te reageren.

Indicaties

Indicaties voor voetreflexzonebehandelingen zijn o.a.: hoofdpijn, migraine, maag- en darmklachten, longaandoeningen, eczeem, allergieën, rugklachten, depressies, menstruatie- en overgangsklachten, incontinentie, bekkeninstabiliteit enz. Cliënten met ernstige en zeer ernstige ziektebeelden kunnen vaak voor uiteenlopende bijkomende klachten baat vinden bij een voetreflexzonebehandeling.

Er zijn echter ook enkele contra-indicaties: bij infectieziekten en ziekten met hoge koorts, acute ontstekingen of operatief beter te behandelen klachten maar ook in de eerste drie maanden van een zwangerschap mag u geen voetreflexzonebehandeling ondergaan!

Behandeling

Een voetreflexbehandeling duurt ca. 1 uur en wordt uitgevoerd met de handen en zonder hulpmiddelen. Tijdens de behandeling kan duidelijk worden in welke gebieden het evenwicht verstoord is door het ontstaan van prikkels, pijn, jeuk, transpiratie of kleurverschil. De plaats waar dit gebeurt, geeft aan welk orgaan of lichaamsdeel uit balans is. Door die plekken intensiever te behandelen, wordt het evenwicht in het daarmee overeenkomende orgaan of lichaamsdeel herstelt. In het algemeen geldt: hoe gevoeliger een gebied is hoe meer aandacht dat gebied nodig heeft. Die gevoeligheid is voor iedereen anders en kan per keer verschillen. Het kan zijn dat de gevoeligheid met elke behandeling toeneemt. De druk zal altijd aangepast worden aan de situatie op dat moment. Beide voeten worden altijd geheel behandeld (het lichaam is immers een geheel), daardoor krijgt het lichaam de kans zijn evenwicht te hervinden.

Deze therapievorm activeert en ondersteunt het van nature in iedereen aanwezige zelfherstellend vermogen; Er wordt geen diagnose gesteld en er worden geen geneesmiddelen voorgeschreven. Wanneer duidelijke afwijkingen  herkend worden, zal u geadviseerd worden een arts te raadplegen.
 

tachtig visies op Christus

Tachtig visies op Christus
door Cees Straus
2005-07-18

Kunstenaars worstelen er al eeuwenlang mee: hoe zag Christus eruit? In Keulen is deze zomer te zien hoe ze het vraagstuk te lijf gingen. Curator Roland Krischel maakte merkwaardige keuzes.

 

Het onderwerp is zo oud als de vier evangeliën: al sinds de vroegste eeuwen hebben kunstenaars zich ingezet om het leven en lijden van Jezus Christus te verbeelden. Waarbij ze steeds op dezelfde problemen stuitten: het is noodzakelijk om enige kennis te hebben van hoe de hoofdpersoon eruitzag.

Met de evangeliën als basis zou je zeggen dat de kunstenaars er wel uit konden komen. Dat blijkt niet zo te zijn. De meeste kunstenaars interpreteerden Christus als het ware met de natte vinger, waarbij ze zich niet gehinderd achtten door hun voorgangers.

Dat dat tot een enorme variëteit aan uitdrukkingswijzen leidde, is goed te zien op een expositie in het Keulse Wallraf-Richartz Museum. Daar wordt in zo'n tachtig zienswijzen evenzovele 'aspecten' van de figuur Christus getoond. Niet langs een chronologisch traject, maar langs een nogal verwarrend thematisch pad.

Misverstanden rijzen onmiddellijk. Door voor 'de Verrijzenis' te kiezen, wordt meteen een beroep gedaan op kennis die rooms-katholieken en protestanten ieder op hun eigen wijze hebben verworven. Het Duitse museum, in de figuur van curator Roland Krischel, spreekt dan ook van een 'theologische overpeinzing' om zijn keuze te rechtvaardigen. In een laatmiddeleeuws schilderij gaat Christus volgens de toen heersende opvatting eerst naar het voorgeborchte, waar hij Adam en Eva en de heiligen van het Oude Verbond zal bevrijden. Maar in het volgende schilderij, van El Greco uit 1600, gaat het plotseling om een Christus die gewichtloos en rechtstandig de hemel in zweeft. Om te laten zien hoe bijzonder dit feit is, hangt direct naast de El Greco een Opstanding van Rubens uit 1615.

België's beroemdste schilder geeft Christus weer op het moment dat hij uit zijn graf opstaat. Zou je van de Greco kunnen zeggen dat Christus als mens er nog enigszins doods uitziet, bij Rubens oogt Christus springlevend, wilskrachtig en dynamisch. Rubens snijdt hier het vraagstuk aan op welk moment Christus goddelijk wordt. Bovendien verwijst hij nog naar een ander mystiek gegeven, tot dan toe nog niet aan de orde gesteld op de expositie. Rubens laat Christus uit een ongeopende graftombe klimmen, daarmee de vraag openlatend wat de aanwezigen op de derde dag na de kruisafname aantroffen bij het graf.

Je zou na deze verschillende opvattingen over de Verrijzenis verwachten dat dan het voorafgaande verhaal van de kruisiging en de lijdensgang van Christus aan de orde komt. Maar het lijkt erop dat Krischel al te bloedige scènes uit de weg wilde gaan. Na de Opstanding komt ineens een visie op het 'ware portret' van Christus aan de orde. Deze thematiek, die vooral voor icoonschilders van belang was, leidde tot een reeks van 'Vera ikons' die als model voor vele generaties van hoofdzakelijk Oost-Europese schilders werd gebruikt. Zo zou het ware portret van Christus teruggrijpen op een zogeheten mandylion die ergens in de 13de eeuw in Constantinopel werd vervaardigd, misschien ook wel op basis van een nog ouder voorbeeld. Dit soort mandylions werd niet door mensenhand gemaakt. Daarmee werd de weg geopend voor een eeuwenlange reeks van exacte kopieën, allemaal gemaakt op grond van dit zogezegd onbesmette voorbeeld. Omdat de tentoonstelling verder geen iconen laat zien, loopt dit thema als het ware een doodlopende weg in.

Dat blijkt helemaal als kunstenaarsvisies op de relatie van Christus met het kruis in zicht komt. Sommige voorbeelden, vooral die van moderne kunstenaars als Andy Warhol of Joseph Beuys, gaan zover in hun respect voor de (ongeziene) Christus dat zij in het bijzonder het kruis centraal stellen. Van Beuys wisten we al dat hij bijzondere aandacht voor het kruis had (hij wijdde series aan het Braunkreuz), van pop-artschilder Andy Warhol was zijn (jeugdige) religieuze belangstelling minder bekend.

Toch ontstaan ook in de museale visie op de moderne kunstenaars hier en daar flinke hiaten. Het is natuurlijk heel aardig om Lovis Corinth een van smartelijke pijn doortrokken Christus van het kruis te laten halen. Maar wie niet weet dat de schilder zelf links op de voorgrond prominent in beeld komt, zal de clou van het verhaal missen. (De schilder heeft zichzelf zo afgebeeld dat hij met grote nieuwsgierigheid én compassie naar de smartelijke Christus kijkt, alsof hij nog helemaal moet leren hoe de lijdende zoon van God eruitzag.)

De schilders in de drie voorgaande eeuwen hadden daar minder last van. De Barok was een tijd van grote zekerheid, zeker de periode na de Contrareformatie. Het is jammer dat het Duitse museum weinig op heeft met schilders als Tiepolo en Tintoretto die in het 18de-eeuwse Venetië opdrachten van de dominicanen kregen. Bij Tiepolo leefde het geloof in de rk kerk als nooit te voren. Hij deelde dan ook vrolijk in de bouwwoede die het katholicisme wist op te stuwen. Hoezeer Tiepolo ook zijn best deed om Christus te laten triomferen, op de Keulse expositie klinkt daar weinig van door.

Hetzelfde geldt voor het slotakkoord. Beschouw je het alom voelbare lijden van Christus als de apotheose van zijn leven op aarde, dan zou er nog maar één emotie getoond kunnen worden die nog smartelijker is: die van Christus' moeder. In haar rol van menselijke verschijning wordt zij beschouwd als waardevolle intermediair tussen de gelovige en God. Haar bewogenheid bij het aanzien van haar dode zoon zou dan toch breed in beeld moeten komen. Het is alsof de samensteller kiest voor de emotie die de kijker met Christus heeft; hij opteert niet voor de allerhoogste emotie die Christus, nog even op aarde, met een medemens heeft. Het ontbreken van een dergelijke piëta is een geweldig manco.

Weten we nu, als handreiking bij het geloven, hoe Christus eruitzag, of blijven we even ongelovig als Thomas die met een hoogst teder gebaar de doodsteek in Christus' rechterborst aanwijst?

Terwijl we ook over de plaats van de wonde moeten twijfelen. Want was het niet de monnik Bautista die in 1657 een kopie maakte van de toen al zo beroemde Lijkwade van Turijn? Hij kopieerde de beroemde doek zo goed mogelijk, maar wilde de plaats van de steekwonde niet zonder meer accepteren. Hij koos voor de linkerborst, zonder daarvoor het bewijs te hebben gevonden. Ook Bautista was een gelovige die geen natuurkundige of historische kennis nodig had om zich als schilder voor het leven en lijden van Christus te interesseren.

bron: dagblad Trouw

Welkom bij Clubs!

Kijk gerust verder op deze club en doe mee.


Of maak zelf een Clubs account aan:

Aanbevelingen door leden:

Puur starstarstarstarstar

Hele mooie en informatieve club! Beslist een aanrader!


AnGeLWinGs starstarstarstarstar

Een zeer leuke club met veel interessante artikelen over van alles wat.


Meer aanbevelingen